Eg sit her og ser på framsida til Morgenbladet som er via Libya og Muhammar al- Gaddafi. Han har regjert i landet sidan 1969, og no skal han endeleg gå av, ja han skal det. Biletet frå 1969 viser ein filmskodespelar-pen ung mann. I augene ser eg styrke, besluttsomhet, idealisme. Biletet frå 2011 viser biletet av ein stygg, gammal, herja mann. I augene les eg ondskap og staheit. Styrken er der framleis, men idealimen er borte.
Ser han sitt eige fall? Frå å ha elska Libya har han no gått laus på sitt eige folk. Han har opna krig mot demonstrantane som framleis elskar landet sitt, men som no krev demokrati. Muhammar al- Gaddafi har styrt landet med hard hand, han har bestemt, har blitt rik og velståande. Kva med folket? Det har aldri vore for folket han har styrt for, sjølv om det kanskje var intensjonen å skape eit velfungerande samfunn med eit folk i velstand. Folk i Libya er ikkje rike, men sterke nok til å velte diktatoren. Han tok sjølv makta gjennom revolusjon, Kong Idris vart avsett med kupp. No er det folket som på liknande vis prøver å få diktatoren til å gå av.
Eg sit her i stova og heiar. Klart det må bli demokrati i Libya og alle dei andre landa i Midtausten. Likevel veit eg at kva som skjer framover er det ingen som veit. Likevel heiar eg, og eg blir faktisk rørt av å sjå så mange kjempe for landet sitt, med livet som innsats. Kontrasten til Noreg er stor, vi er blasse, uengasjerte, fordomsfulle. Det er lenge sidan vi har kjempa. Dei som styrer vårt land blir i beste fall omtalt positivt samanlikna med det som er verre, i verste fall ignorert. Jens Stoltenberg har til tider fått like mykje merksemd som privatperson som politikar. Kva bryr vi oss eigentleg om?, eg inkludert. Eg også synest at Jens er like sjarmerande som Gaddafi er stygg.
Eg vil avslutte med bestemor mi som introduserte det politiske spelet for meg ein gong på 80-talet: "Eg kan ikkje forstå korleis Kåre Willock kan bli ein god statsminister, han som har så lite hår."
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar