Kjære Karl Ove Knausgård

Tusen takk for følget så langt. I dag vart eg ferdig med bok nr. 5 av din kamp. Bok nr.6 lar vente på seg, du sit vel no og finpussar på den, eller kanskje verknadane av prosjektet ditt til slutt har stoppa opp prosessen din? Dette vart ein fin overgong til noko eg har tenkt på ein del. Korleis er livet etter at store delar av befolkninga veit nesten alt om deg? Ja, kva som er sant og kva som ikkje er sant veit ikkje eg, men det veit vel ikkje andre heller. Det er no uansett så rart med det, eg synest at eg har blitt kjend med deg, på godt og vondt. Ja, ikkje misforstå, eg har likt å føgje deg, og eg set pris på bekjentskapen. På sett og vis føler eg no at eg kjenner deg betre enn eg kjenner meg sjølv.

Det er eit svært paradoks for meg at ein så privat og sjenert mann, som du synest å vere/har vore, lar alle få vite. Det er jo forskjel på å vere personleg og privat, og det verkar som om du har problem med å vere personleg, men ikkje privat. For meg er det motsett, og heilt sikkert for mange fleire. Men, her er mistanken min, eg trur eigentleg at det ikkje er slik. Eg trur eigentleg at Karl Ove Knausgård er ofra på kunstens alter.

Om det er slik, så takkar eg deg for offeret. Det er herleg befriande med folk som seier det som det er, utan å pynte på og male med pastellfargar og glitterlim. Det er rett nok mange som er ofra på dette alteret som ein del av din kamp, men det måtte vel til. Eg har forresten tenkt at eg er sjeleglad for at eg aldri møtte deg som student i Bergen, trur eg hadde døydd av skam om eg hadde blitt beskrive som ei til dømes uinteressant jente frå Sunnfjord som studerte sosiologi og trudde det var viktig og tungt. Kanskje du hadde sett alle feila mine og tabbane som eg febrilsk prøver å skjule så godt eg kan?

Men, kva med deg Karl Ove? Blir du ikkje paranoid og sjukeleg sjølvsentrert av denne prosessen? No er ikkje eg psykolog, men eg har jo lurt på om eit slikt prosjekt der ein går inn i alle krikar og krokar av fortid og notid er direkte skadeleg. Å ikkje sjå seg tilbake er kanskje strategien til fleire enn meg, og vi lever godt med det. Vel, det er jo ein del som på mange ulike sett driv og rotar i sjelelivet sitt ved hjelp av psykologar, klarsynte, meditasjon eller berre ved hjelp av venneprat. Eg har rett nok fundert ein del på om dette er berre av det gode også, men di sjelegransking er jo for heile verda, nesten i alle fall.

Men, eg vil at du skal vite dette. Sjølv om eg har blitt frykteleg sint, flau, opprørt og frustrert, så har du pirra nysgjerrigheita mi, vist meg nye sider av meg sjølv- spegla i mange av dei personane eg har lese om, deg inkludert. Du framstår som ein heilstøypt mann, rett nok tidvis utan ryggrad, men du angrar i alle fall- det veg ein del opp for meg. Det har vore interessant å følje eit liv, og reflektere over kva det er som formar oss, gjer oss til dei vi er.

No tenkjer du kanskje, om du nokon gong les dette :-), - eg har vel aldri bedt om ein karakteristikk? Men, det gjeld vel fleire. Her er litt til; eg ser at du blir omtalt som pen. Ja, kanskje det, men ikkje søt-pen, meir varg-pen...om du skulle lure.