Love actually

Måtte berre sjå denne filmen, heldigvis var den til låns. Dette er verkeleg ei fantastisk ENGELSK suppe, ei med god ettersmak. Julefilmen over alle julefilmar, og kjærleiksfilmen, den beste, som tek meg med storm.

Men, det er berre på film. Filmar som eg grin av brukar ikkje å vere filmar som ein skal bruke som rettesnor i livet, og då må eg få med at eg nok har nokre amerikanske supper blant mine favorittfilmar. Dei er gode desse amerikanarane(og engelskmenn) å spele på kjenslene, og eg bit på, tårkanalane får kjørt seg. Men, det er berre på film. Elles grin eg nesten aldri.

Rettesnor i livet, ja det var pompøst. Eg er ikkje så pompøs eg, i alle fall ikkje til vanlig, men no er det jul, og eg likar jul. Rettesnora er ganske enkel og ganske pompøs: "love is all around us", som i filmen, vi må berre sjå etter den. Den er der i alle slags former.

Ferdig til jul?

Kva vil det seie å vere ferdig til jul? Ferdig-ferdig, eller fint ferdig?
Ikkje misforstå, eg er veldig glad i jula eg, og eg er glad i adventstida også. Ikkje er eg spesielt lat, og ikkje er eg som kjerringa som julekvelden kom brått på. Kvifor vert eg då småirritert av å få dette spørsmålet: "Er du ferdig til jul?"

Eg er ALDRI ferdig med noko som helst to veker før, slik er det berre. Å vere ute i god tid, det strider mot min natur. Kvifor er det slik? Kanskje er det slik fordi eg berre fyller opp om eg har tid til overs? Som eit høgtrykk som trekk til seg vindar frå alle kantar, kanskje det er meg?

Tid til overs, kva er forresten det? Når eg tenker på det er det sjeldan eg har tid til overs, eg har egentlig berre tid til bruk. Slik er det, eg har tid til bruk, og den tida er eg egentlig flink til å fylle opp, med både plikter og lyster. Er det nokon som kjenner seg igjen?

Kanskje er det fordi eg er flink til å fylle opp, samtidig som eg ofte er seint ute, (fordi eg er flink til å fylle opp) som gjer meg småfurten? Eller vert eg furten fordi eg er misunnelig på dei som har alt på stell to veker før jul? Det er vel i tilfelle ganske barnslig, å vere irriterte fordi andre prioriterer annleis enn meg. Eg vil jo ikkje vere ho som har jul på hjernen heile desember månad. (...eller vil eg det?)

Dei som kjenner meg veit at eg har mine julegreier, og juletradisjonar er leie å bryte, så om eg gjer det blir eg kanskje litt lei. No har det seg faktisk slik at eg har gjort det nokre gongar, og det har faktisk gått bra. Men, som det høgtrykket eg er...

Faktisk så trur eg at eg alt i alt  er fornøgd med mine eigne prioriteringar, og det er jo det som er viktig, julefrustrert eller ikkje.

Neste gong nokon spør om eg er ferdig til jul skal eg svare: FERDIG, fint ferdig til jul.