Å leve no

Eg kjenner at det er vanskelig å glede seg over det som er godt i livet. Eg får dårlig samvittighet av å le. Statusoppdateringar på facebook som ikkje handlar om dette blir patetisk, og ikkje oppdaterer eg statusen min sjølv fordi ord blir så fattige.

Men, eg ler og gleder meg over det gode i livet, når eg i korte og lenger perioder gløymer det som har skjedd. Når ein vakker solnedgang lyser opp himmelen etter ein fantastisk dag på fjellet, i gode samtalar over ein kaffi eller eit glas vin, når eg får vere saman med ungane mine igjen etter 2v. med faren. Då kjenner eg at livet er godt, at livet er verdifullt. Den beste måten å heidre livet på er å leve det, for dei som kan.

Tankane mine er no mest hos dei som har mista nokon av sine kjære, og hos dei som fekk så altfor korte liv. Eg trur på eit liv etter døden, og at det blir godt.

Kveldstur til Vassdalsskaret

Flott kveldstur til Vassdalen. Fin merka sti, så sjølv om vi ikkje hadde vore der før gjekk det bra. Det er berre å halde seg på stien og ikkje eksperimentere med ulike stiar. Ta same råsa ned som opp. :-)

Sommarlektyre

Å lese bøker er viktig for meg, og til sommaren har det som oftast samla seg ein bunke, og i tillegg ei rekke med titlar som eg kunne ha tenkt meg å lese. Likevel er sommarens leseoppleving ei bok som eigentleg berre dukka opp (fra glemselen) då eg i ferieplanleggingsmodus slentra rundt på Amfi for å handle solkrem, badehandklede og ei pocketbok eller to til turen. Kanskje også fordi den av ulike grunnar har dukka opp i samtalar i det siste.

Den var så tjukk at den kunne halde heile turen, og serien hadde eg lest, så langt den var skriven då, på vidaregåande, eller der omkring. Sidan hadde eg gløymt heile greia, kanskje etter i iver av å lese meir høgverdig litteratur, eller i bokvakumet i den tida eg var småbarnsmor eller ein plass midt i mellom. Den boka eg tok med meg på tur var nemleg skriven i 2002, og er den 5. boka i serien "Jordens barn", skriven av Jean M. Auel. "Klippehulens folk" er på rundt 880 sider, og i Hellas hadde eg jamnt følge av steinalderjenta/dama Ayla, og hennar tilkomne Jondalar.

Gjensynet med Ayla var gledelig, og sjølv om boka kanskje er litt vel lett og kjærleiken kanskje er litt vel vakker, og å "dele gleder" kunne vore henta ut av erotiske noveller i "VI MENN". Handlinga utspeler seg i steinalderen, då menneska levde side om side med Cro Magnon. Her er det konflikter å ta av, og det blir det,  men også mykje steinalderkunnskap som er interessant å grave seg ned i. Jean M. Auel har heller ikkje slurva med å setje seg inn i tida. Ho vert faktisk nytta av universiete, bibiotek og museer over heile USA, som det står bakpå boka.

Ayla og Jondalar blir via på sommarmøtet, og begge er blendande vakre, og dei elskar kvarandre så det gjer vondt. Klisje? Ja, men det er vakkert, og det skjer sikkert i virkligheten også, i alle fall i bøker på ferie i Hellas. Og ein må vel vere ganske hardhjerta for å ikkje hengi seg til slikt iblant.

Spørsmålet no er om eg skal spare siste bok: "De hellige hulers land" til neste sommar, eller om den skal komme øverst i bunken over bøker eg skal lese.

Skageflå, fleire bilder

Skageflå

Eg kan ikkje tenke meg ein betre måte å bruke ein dag på. 

Vi har vore turist i eige fylke, og val av dag vart berre heilt flott. Denne vakre, gode og solrike dagen har Kristin og eg brukt til å gå på tur til fjellgarden Skageflø, og over til Homlomg. Ikkje veit eg vakrare plass, denne turen er i alle fall på topp-tre-lista mi. 

Klokka ringde kl. 6.45, men var oppe lenge før. Kan det ha vore forventningar? Sola hadde i alle fall rukke å lyse opp på kjøkkenet mitt, og det var deilig å ha god tid til morgonkaffien. Ein liten frukost tok eg meg også, sjølv om Kristen informerte meg i går om at ho skulle pakke frukost og niste til begge to. Flott turkamerat? Og så den nista då! Varme rundstykker, ost og kokte egg, tomat og paprika, skinke, alt pakka ned i boksar. Ein boks med kornmo med brunost og Kvikklunsj. (Sei ja om ho vil lage niste til deg!)

Eg plukka opp Kristin på vegen og vi hadde god tid til ferja kl. 8.30. Vi kjørte Strynefjellet fordi det var raskast, men turen om Hellesylt er å anbefale om du har god tid. Vi skulle rekke båt til Skagehola kl. 11.30. På ferja hadde vi deilig frukost, og kjøretur er berre moro i morgonsol med ei god venninne.

Det vart ikkje turistbåt på oss, slik eg hadde trudd, men ein RAB.... Ein rask gummibåt, om eg skal forklare det enkelt. Dei som har vet på slikt må berre kome med innspel. Artig var det i alle fall, vil prøve meir ein anna gong. Nyt Norge! :-)

Turen opp til Skageflø er luftig og vakker. For dei med høgdeskrekk kan det vere litt for luftig. (Ca 250 m rett opp) No var stien kjempeflott laga til, med trappetrinn og rekkverk, men er ein redd så er ein redd. Eg er heldigvis ikkje plaga med slikt, kjenner meg berre fri. Tenker dei kjende seg bra frie dei som budde der oppe for om lag 100 år sidan også, i alle fall når dei drog opp stigen for futen. Å ha barna i tau var nok ikkje like kjekt.

Frå Skageflø gjekk vi i ei blomstereng eit stykke, var berre fullstendig sommalukke, sidan fleire luftige parti. Vi tok oss god tid til å nyte og forevige. 

Neste stopp var Homlongsetra- fantastisk flott. Turen ned til Homlong var fin å gå, og her slappa vi litt av og fyllte på med energi. Gåturen inn att til Geiranger var i grunn berre bonus. Bonus var også eit lite funn på Moods, Chili-sjokolade og kaffi i solveggen av ein original kafè/butikk midt i sentrum. Her fann vi også ei bok som omhandla over 90 fotturar i området. Det vert fleire turar, det er sikkert.