Når familielivet ikkje styrer påska

Det er mange skilsmissebarn, barn som må takle ein litt omskifteleg kvardag. Det er ei veke her, ei veke der, ein onsdag her, ei helg der, og ein del andre kreative variantar. I tillegg er det søsken, stesøsken, bonussøsken, foreldre, foreldra sine (utskiftbare)kjærestar, besteforeldre, eit par ekstra sett av slike og så bortetter. Korleis barna takler ein slik kvardag er nok litt ymse, men vonleg klarer foreldra å påføre barna sine minst mogleg traumer ved å kanskje ligge litt i forkant og å sjå fallgruvene som kan kome og unngå dei.

Eller, dei aller fleste foreldre, og eg vil påstå foreldre som skal dele på omsorga til dei same barna i to ulike hus, dei slit. Det er mykje som skal hugsast, organiserast, hjelpast med, snakkast om osb., både med barna, den andre vaksne og alt som inngår i skule og fritid, og det er tidsfristar.... Det er nett som det er at det går litt fort i svingane, og noko forsvinn alltid, både av tankar, avtalar, og plagg. Sjølvsagt er det ikkje slik at eg unnskylder oss, men kanskje eg ber litt om forståing. ;-)

Det som kanskje ikkje er like mykje omtalt som barna sin omskiftelege kvardag er foreldra sin kvardag som kan vere minst like omskifteleg. Frå til dømes å følgje opp lekser, barna sine vener, fritidsaktivitetar, lage middag, gå på søndagstur den eine veka, til å, ja rett og slett ikkje ha så mykje fast den andre veka, er ganske så kontrastfyllt. Den eine helga er det pizza, tacos og lørdagsgodt, og den neste er det venner, vin og sang. I feriar er kanskje kontrastane enda større, og for mitt vedkommande har påska eigentleg vore ganske slitsam. Trur ikkje eg treng å gå i detalj, men det har vore mange seine kveldar for å seie det slik.

Det er mange som seier til meg er at eg er heldig som har så mykje tid for meg sjølv, og det er jo riktig, eg er jo heldig som har så mykje tid for meg sjølv, for andre fulltidsforeldre kan det rett og slett høyrast ut som ein draumetanke. Men, er det nokon som ikkje er i same situasjon som forstår at det å vere i sitt eige selskap i timesvis også kan vere ei utfordring? Eg trur heller ikkje mange tenkjer så mykje over i kor stor grad familielivet styrer tida vår. Når ein har så mykje tid som ein skal fylle, så må ein i alle fall ha ein del ulike aktivitetar å fylle den med.

No er det slik at eg har ein del som eg liker å styre med, men å gjere heimen sin om til eit fjernsynskjøkken når det berre er meg sjølv som et er til dømes ein motstridande tanke. Å gå på tur aleine har til no vore ei kneik, men den er forserbar. Å lese bok er kjekt, men det blir fryktelig stille i lengda.

Men, eg har faktisk trua på at min forholdsvis nye situasjon er bra. Eg kan utfordre vanar, tankar og aktivitatar på ein heilt anna måte enn når familielivet styrer. No har eg til dømes kjøpt meg nye ski, og dei har eg planar om å bruke aktivt. Det er mykje positivt som kan skje, om eg ikkje druknar på Norrøna eller råtnar framfor PC-en.

Magic

Eg har det fint no om dagen. No nyt eg verkeleg at det vårast rundt meg. Til og med regnet er lett og mildt. Alt er kjekkare no, det er kjekt å gå på tur, det er kjekt å shoppe, det er kjekt å planlegge. Våren er her, sommaren står for tur. Men, det er eit lite aber, også her. Vinteren har vart i seks lange månader, og alt som ull og dun har pakka inn skal no fram i lyset. Bikinisesongen er berre knappe to månader vekke.

Det er på tide å ta treninga på alvor, det er mykje som skal strammast opp før sydensola skal få komme til. 22. juni ber det til Hellas på meg og ungane, saman med bror, svigerinne og barn. Eg gleder meg skikkelig, det einaste eg er bekymra for er om kroppen blir bikiniklar. :-) Svigerinna mi er stram som berre det, ho trenar kvar dag. Eg har eit mål med tidsramme på to månader.

Eg er nok ikkje aleine, trur det er mange som har liknande prosjekt i desse tider. Målet skal nåast med gåturar, joggeturar, rokkering, sit-ups og zumba(tenkte å kjøpe en dvd). Mange eg snakkar med held på som eg. Er eg påverka av alle prosjekta til dei rundt meg, eller er det berre ein del av det å nærme seg 40? Det kjem i alle fall ikkje av seg sjølv lenger. Trur eg har litt 40-års-krise, eg.

Heldigvis er det mykje hjelp å få i diverse dameblad. Eg får tips i massevis om hudkremar, moter, trening og anna. I det siste bladet eg las var det også tips om kva for vin det var kult å drikke. Dei skal sjå fancy ut i tillegg til å vere gode, og det skal vi og.

Men, i dag har eg plukka opp noko heilt av meg sjølv. Eg har kjøpt ei magisk bukse. Den heiter faktisk MAGIC, og den lover både å halde på plass og stramme inn både rumpe og lår. I tillegg var den billig. No er det berre å håpe på at buksa held det den lovar til eg har fått dreis på det under.

Kva om eg var ei av dei?

Sit og les om "TJENESTEPIKENE" i eit nytt magasin, PLOT, som dumpa ned i postkassa mi på fredag. Bra magasin forresten, spørs om eg må abonnere, skal komme ut annakvar månad og her er mange interessante artiklar. Bladet er ei kryssing av Dagbladet sitt Magasinet og Morgenbladet tenker eg, det er på grunn av den siste at eg har fått prøveeksemplar.

Tjenestepikene handlar om surrogati, altså fenomenet å bruke ei anna kvinne si livmor til å bere fram barnet. På mange måtar er det jo ein vinn-vinn-situasjon, både  for dei som ønskjer å verte foreldre og som ikkje får det til, og til surrogatmødrene som får ein pen slump med pengar for å gjere jobben. Då kan dei få sjansen til å gi barna sine utdanning og kanskje bygge på huset sitt. Flott?

Visst det er flott, men kvifor vrir det seg i magen på meg då? At alt kan kjøpast for pengar er ikkje nytt. At vi lever i ei urettferdig verd er ikkje nytt. Kanskje reagerer eg fordi eg som kvinne klarer å leve meg inn i situasjonen til desse fattige kvinnene som på mange måtar ikkje har eit val.

Eg hadde heilt sikkert gjort det same sjølv, eg hadde gjort det som skulle til for at barna mine skulle fått ei betre framtid. Eg hadde lagt meg inn på fertilitetsklinikken og fått implantert eit egg, og eg hadde budd vekke frå familien min så lenge svangerskapet hadde vart for å beskytte meg sjølv i dette viktigaste og mest dyrbare svangerskapet eg hadde hatt!? Klart eg hadde gjort det for familien min, og som takk hadde eg fått 30.000-50.000 norske kroner. Hadde det vore nok til å gi barna mine ei betre framtid? Det barnet eg måtte ha gitt frå meg hadde nok fått det bra, men kva med dei fem andre?  Nei, lagt frå nok, sjølv i India. Dette er uansett ikkje poenget, poenget er at dette i mitt hjarte er eit groteskt utslag av vår urettferdige verd.