Luksusfellen

Ein ny sesong er i gang, og eg berre elskar å sjå. Eg fråtsar i andre si ulukke, og prisar meg lukkeleg for at eg ikkje er like på trynet.

Dette er meg, som bannlyste Ricky Lake for nokre år sidan, som meinte at dette var sosialpornografi av verste sort. Den første sesongen av Big Brother sjokkerte meg også. Korleis var det mogleg at folk ønskte å vise seg fram på TV på denne måten? Då Temtation Island kom, som det verste av det verste, meinte eg at den umoralse botnen var nådd.

Eg meiner framleis dette, men som nemd tidlegare blir eg ikkje lenger like opprørt. Slik er det sikkert for mange, vi ser, vi meiner,- og så slår vi av TV, eller vi lar det vere.

No ser eg Luksusfellen med ein liten bismak. For det er jo sosialpornografi. Dei stakkars sjelene som har rota det skikkeleg til for seg sjølv får jo hjelp, men må betale med å brette ut privatøkonomien sin på landsdekkande TV.

Eit håp er at dette programmet har oppdragende effekt, slik at fleire let vere å setje seg i eit slikt uføre. Men, det er ikkje lett. Vi er omgitt av luksus på alle hold, og kva som er eit normalt forbruk har endra seg mykje på berre nokre få tiår. Slik dei fleste levde på td. 70-talet, då eg vaks opp, hadde kanskje blitt definert som "fattigdom" no. Fattigdomsgrensa som ein opererer med i Noreg forandrar seg etter kor mykje vi tener. Ein vert rekna som fattig om ein tener under medianinntekta. (Dette er definisjonen i OECD) Ein er altså fattig samanlikna med dei andre.

I min barndomsheim var det to fulle lærarlønner, og etter kvart fem barn. Mange på den tida levde på ei løn, så vi hadde det nok rimeleg bra. Vi hadde det vi trengte, men ikkje så mykje luksus.  Ein vanleg vekemeny var td: fiskepudding, karbonader og speilegg, havregrynsgraut, fiskepinnar, pannekaker, spagetti m.kjøttdeig(berre ein pakke), risengrynsgraut på laurdag, laks, kjøttkakaker, kotelettar på søndag.

Eg er klar over at eg no høyrest ut som ei gammal kjerring, i alle fall veldig vaksen. :-) Men, det er ikkje slik at eg ønskjer at det skal vere slik no. Vi skal kose oss med god mat, og luksusen vi omgir oss med er ikkje noko eg meiner at vi skal ha dårleg samvittigheit for. Det eg vil ha fram er at kva vi ser på som normalt forandrar seg, og då også vanane. Ein del no forstår ikkje at alt ein ser rundt seg og ønskjer seg ikkje nødvendigvis kan bli deira, slik med ein gong. Å leve eit luksusliv i eit luksusland vert for mange ei dyrkjøpt erfaring.

Har eg no skrive meg ut av min elsk for "Luksusfellen". Nei, det er berre så utruleg fascinerande å sjå korleis mange berre brukar og brukar, gøymer bort rekningar i skap og stikk hodet i sanden. Eg synest litt synd på dei, men det er utruleg bra underhaldning