Kva om eg var ei av dei?

Sit og les om "TJENESTEPIKENE" i eit nytt magasin, PLOT, som dumpa ned i postkassa mi på fredag. Bra magasin forresten, spørs om eg må abonnere, skal komme ut annakvar månad og her er mange interessante artiklar. Bladet er ei kryssing av Dagbladet sitt Magasinet og Morgenbladet tenker eg, det er på grunn av den siste at eg har fått prøveeksemplar.

Tjenestepikene handlar om surrogati, altså fenomenet å bruke ei anna kvinne si livmor til å bere fram barnet. På mange måtar er det jo ein vinn-vinn-situasjon, både  for dei som ønskjer å verte foreldre og som ikkje får det til, og til surrogatmødrene som får ein pen slump med pengar for å gjere jobben. Då kan dei få sjansen til å gi barna sine utdanning og kanskje bygge på huset sitt. Flott?

Visst det er flott, men kvifor vrir det seg i magen på meg då? At alt kan kjøpast for pengar er ikkje nytt. At vi lever i ei urettferdig verd er ikkje nytt. Kanskje reagerer eg fordi eg som kvinne klarer å leve meg inn i situasjonen til desse fattige kvinnene som på mange måtar ikkje har eit val.

Eg hadde heilt sikkert gjort det same sjølv, eg hadde gjort det som skulle til for at barna mine skulle fått ei betre framtid. Eg hadde lagt meg inn på fertilitetsklinikken og fått implantert eit egg, og eg hadde budd vekke frå familien min så lenge svangerskapet hadde vart for å beskytte meg sjølv i dette viktigaste og mest dyrbare svangerskapet eg hadde hatt!? Klart eg hadde gjort det for familien min, og som takk hadde eg fått 30.000-50.000 norske kroner. Hadde det vore nok til å gi barna mine ei betre framtid? Det barnet eg måtte ha gitt frå meg hadde nok fått det bra, men kva med dei fem andre?  Nei, lagt frå nok, sjølv i India. Dette er uansett ikkje poenget, poenget er at dette i mitt hjarte er eit groteskt utslag av vår urettferdige verd.